Douanes, problemen en surprises!

Het is niet te geloven hoe snel de tijd wel niet voorbij vliegt! Ik heb nog maar 3 weken stage en nog maar 4 weekenden in Kuala Lumpur, waarvan ik een weekend naar Cameron Highlands ga, dus eigenlijk nog maar 3 weekenden! Stiekem kijk ik ook wel uit naar m’n reis door Vietnam, Cambodja en Thailand samen met Evi, zo ben ik bijna elke dag wel aan het bedenken wat ik nou in m’n backpack moet stoppen. Zo groot is die niet maar moet toch echt dingen meenemen voor 7,5 week, hoe doen mensen dat eigenlijk?! En waar laat ik de rest van mijn spullen, heb hier toch half jaar gewoond.. Maar goed geloof het of niet, ik weet al welke schoenen ik meeneem! (ja jongens dat was al een hele bevalling op zich). Over de rest moet ik nog even goed na denken, iets met een luxe probleem ofzo..

Maar even denken waar was ik de vorige keer gebleven.. M’n verjaardag! Hij was helemaal geweldig! Op de avond voor m’n verjaardag zijn we met een grote groep meiden uiteten geweest en daarna wezen stappen. Op m’n verjaardag zelf hadden we een lichtelijke kater, maar de moeder van Sanne had ons allemaal meegenomen naar een super chique hotel, waar we echt een overheerlijke high tea hebben gehad! In de avond hebben we drankjes gedronken bij Helipad en zijn we daarna nog een keer uit geweest. (Zwaar leven he?)

Om het allemaal nog erger te laten klinken MOEST ik 1,5 week erna naar het buitenland. In Nederland kreeg ik vaak de vraag, ga je dan niet terug naar Australie, je bent dan zo dichtbij. Elke keer zei ik weer, nee nee ik ben dan in Azie en daar blijf ik ook. Ik durf het niet toe te geven maar stiekem ben ik toch terug gegaan naar Australie.. Ik had een ticket geboekt en mijn gastgezin niks verteld. Alleen m’n vriendinnetjes in Australië wisten dat ik langs zou komen, want ja anders stond ik daar dadelijk en had niemand tijd voor me, daarvoor ging ik natuurlijk ook niet naar Australië! Dus slimme ikke heb het de meiden toch maar verteld!

Daar ging ik dan, in de rij om te boarden.. In de rij zag ik opeens extra beveiliging van de douane staan samen met een Australische vrouw (ze had nogal een strenge blik, ja zo eentje waarvan je denkt dat het een heks is). Maar er is niks aan de hand, Charlotte er is niks aan de hand! Ik geef netjes mijn paspoort af en dan kan ik doorlopen en het vliegtuig in. Totdat ik mijn paspoort gaf, mijn paspoort nummer werd op genoemd en hoppa BINGO! Ik moest mee lopen naar een aparte plek, in het hoekje helemaal alleen. Hier werd mijn paspoort van me afgenomen en moest ik allerlei vragen beantwoorden. Mijn paspoort was ondertussen weet ik veel waar en ik zat daar met die strenge Australische vrouw, die uit mij aan het halen was wat ik in Maleisië aan het doen was en waarom ik weer terug kom en waarom ik dan geen bagage heb ingecheckt. Werk je hier? Woon je hier?, pff ik wist gewoon even niet meer wat ik allemaal moest zeggen. Maar ik hield vol ik ben een toerist, want dat is wat ik officieel ook moet zijn gezien mijn visum. Een meneer naast mij werd ook van alle kanten ondervraagd en die werd opeens meegenomen en naar huis gestuurd met de eerst volgende vlucht… Shit wat doe ik hier, wat denken ze, waarom laten ze niks weten? Ik zag mijn tripje naar Australië voorbij vliegen en zag mezelf al in het vliegtuig terug naar huis, totdat ik opeens hoorde “she’s okay”. Ik ben okay, betekend dat dat ik door mag?, dat ik het vliegtuig naar Australie in mag rennen? Of ben ik okay als in ik ben geen crimineel. Pfff te veel dingen die op dat moment door je heen gaan en de tijd leek erg lang te duren. Na zo’n 20 minuten wachten, wat wel een uur leek, kreeg ik eindelijk m’n paspoort terug en ik mocht rennend het vliegtuig in naar Australieeeeee! Ooh ik was zo blij dat ik bijna een traantje kon laten, maar daar had ik geen tijd voor want hup het vliegtuig in! 9 uur lang heb ik met een glimlach op mijn gezicht gezeten en stiekem wel mijn hele reis in Australie!

Eenmaal geland was ik na een file bij customs zo het land in, op zoek naar de auto die ik had gehuurd en op naar een shoppingmall. Jawel dat is het eerste wat ik deed in Australië, ik moest namelijk een outfit hebben voor de volgende dag. De Races waarvoor ik een netje jurk met een hoofddeksel moest hebben. Het kwam allemaal goed uit, want ik was in de ochtend geland en ik kon pas s avonds naar de Janssens om ze te verrassen. Heel slim had ik een jurk gevonden zonder een hoofddeksel. Zag mezelf er echt niet mee lopen, voelde me net Beatrix….(helaas had een vriendin er nog eentje voor me die ik op MOEST, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk nog niet. Jullie hebben de foto's vast gezien, lelijk he. Stom ding waaide elke keer af, helemaal niet handig enzo, maar goed dat terzijde) Toen was het tijd om naar de Janssens te rijden. Wat was het vreemd om in mijn oude woonplaats rond te rijden, maar wat was het een heerlijk gevoel. Ik wist meteen weer waarom ik zo verliefd ben op Australia en waarom ik daar nooit meer weg wilde! Ik was gearriveerd bij het nieuwe huis van de Janssens. Ik had Marc de vriend van Kayla een berichtje gestuurd dat ik er was, want samen met hem heb ik geregeld dat ik de familie kon verrassen. Marc kwam naar buiten en het enige wat we tegen elkaar konden zeggen dat we allebei super nerveus waren (nee niet echt een heey hallo hoe is het met je, hoe gaat het, lang niet gezien.), het was gewoon zo raar om m’n familie weer naar 2,5 jaar te zien! Marc en ik hadden afgesproken dat ik buiten zou wachten en dat hij Kayla en Cassie naar buiten zou smokkelen met een excuus dat er een vreemd meisje naar hun vroeg. Daar stond ik dan achter poort te schuilen en opeens hoorde ik Marc zeggen “She was just here”.. Op dat moment spring ik opzij en begint Kayla meteen te huilen, Cassie was over excited en riep alleen maar “wtf Charles, what are you doing here?!”. Het was echt een geweldig moment en halverwege kwam de rest van de familie ook naar buiten gelopen om te vragen wat er aan de hand was. Een paar minuten laten stonden we in de keuken te kletsen alsof ik nooit was weggeweest. Het voelde zo normaal allemaal!

De volgende dag zag ik eindelijk de meiden weer! We zijn naar de paardenraces geweest en daarna wezen stappen. Ook dat voelde heerlijk en net alsof je nooit bent weggeweest. Ik realiseerde me hoe gelukkig ik wel niet mag zijn dat ik een jaar lang hier heb mogen wonen met zoveel bijzondere mensen om me heen!! Waar ik stiekem ook heel erg van kon genieten was de KOU! Nou ja kou, 20 graden, maar wat heerlijk ik kon weer onder normale dekens liggen, mijn vest aan, een lange broek aan omdat het kouder was en niet te vergeten FRISSE lucht!! Wat heb ik genoten! Was ik gewoon even niet meer gewend, in KL is het elke dag minimaal 33 graden met een gevoelstemperatuur van 38 tot 42 graden! Ik draag verplicht lange broeken omdat dat voor werk moet, maar ze zitten dan zo lekker vastgeplakt aan je benen, je kent het gevoel wel..

In mijn 10 dagen die ik maar had in Australië, heb ik super veel leuke dingen gedaan, zo heb ik de engagement party van mn host broer mee mogen maken, ben ik naar de Grampians geweest, naar Lorne , heb ik de kerstboom in Geelong gezien(heel vreemd want het was strak blauw weer en ze draaide kerst muziek op de achtergrond), zijn we wezen vissen op kajaks, rondgelopen in Melbourne, rondgelopen op de Mornington peninsula en zoveel meer. Ik heb genoten tot het moment dat ik besefte dat ik weer weg moest. Ik wilde stiekem helemaal niet weg, want het is daar gewoon zo geweldig, het is mijn 2e huis en ik wist dat ik na deze reis iedereen weer voor een hele lange tijd zal moeten missen, want ik weet nog helemaal niet wanneer ik weer terug kan. Maar goed, met tegenzin nam ik weer afscheid van iedereen, waarna ik zelf weer naar het vliegveld ben gereden.

Daar gaan we dan, tenminste….. ik wilde in de rij gaan staan om weer door de douane te gaan, maar opeens werd het hele gedeelte ontruimt. Iedereen raakte nogal in paniek, mensen die bang waren, mensen aan het stressen waren omdat ze hun vlucht zouden missen. Ik had geen flauw idee wat er aan de hand was en het enige wat je kon doen was wachten.(stiekem had ik geluk, want ja ik als domme toerist was vergeten zo’n formuliertje in te vullen bij vertrek van het land. Dus ik had heel fijn even tijd om naar zo’n papiertje te zoeken en om even selectief opzoek te gaan naar iemand die een pen, want ehm ja die had ik natuurlijk niet bij me....)
Na 45 minuten mochten we dan eindelijk weer in de rij gaan staan om het land uit te mogen (niet dat ik dat wilde, maar he ik had een vlucht die ik toch wel moest halen). Het was een beetje duwen en wringen want iedereen had haast en ik stiekem ook.. Niemand maakte zich nog druk om waarom we geëvacueerd werden, maar meer om ga ik m’n vlucht wel halen. Het was een totale chaos, mensen werden stuk voor stuk omgeroepen. Later werd er opeens omgeroepen dat alle vluchten zo’n 1,5 uur vertraagd ware. Pff dat was even een opluchting, ik ga in ieder geval m’n vlucht halen. Totdat ik opeens hoor “Can miss Charlotte Barten come to the service desk next to gate 6”. Ohjeej daar gaan we, wat heb ik nu weer gedaan en waarom moet het hele vliegveld dit horen. Ik voelde me nogal voor lul staan, maar he ik loop netjes naar de service desk, waar zo’n 3 personeelsleden staan, waaronder weer een meneertje van de douane. Je kan het Charlie, er is niks aan de hand.
Weer werd ik ondervraagd, wat doe je in Maleisië? waarom ben je daar al voor een langere periode geweest? waarom heb je geen bagage bij je?….. Even diep adem halen, you got this! Gelukkig was ik hier ondertussen een pro in en had ik een back up bij me. Ik haal mijn papieren uit m’n tas, waarin ik als bewijs kon aantonen dat ik vanaf 28 december door reis naar een ander land en daarna weer door reis naar nog een ander land. Dit keer had ik een goed verhaal met een back up plan! Na 15 minuutjes mocht ik weer mijn route vervolgen naar de juiste gate. Wat een ellende dat stomme visum, nooit meer werken op een toeristen visum!

De hele reis in het vliegtuig heb ik me druk gemaakt of ik Maleisië nog wel binnen zou komen. Voor ik het wist stond ik weer in de rij om het land weer in te komen, wat gaan ze me nu vragen, gaan ze me binnenlaten? Het maakt niet uit gewoon rustig blijven Charlotte, er is niks aan de hand. Ik handig netjes mijn paspoort over, ik moet m’n vingers scannen en wat denk je?! Geen eeeeeeen vraag en meteen een stempel in mijn paspoort! Yeaahhh ik ben weer binnen! Gelukkig hoef ik nu niet meer het land uit totdat ik zelf weg ga om verder te reizen! (Ik begrijp dat jullie het net zo spannend vonden als ik, maar geen zorgen hoor jongens, still going strong ;) )

Om te vieren dat ik weer in het land was, ben ik samen met 3 andere meiden het weekend erna meteen naar Taman Negara geweest. Wat was het weer mooi, in een bootje door de jungle. De dag erna de Canopoly walk gedaan tussen de bomen op 322 meter hoogte! Er waren aapjes, vogels en vlinders. Ja de tijgers en olifanten ontbreken, maar daar was het net iets te toeristisch voor. Maar he, we mogen niet klagen, want op de terug weg hebben we moeten uitwijken voor koeien en geiten op de weg, ik bedoel dat is toch bijna het zelfde als een olifant of een tijger?! Precies dat dacht ik ook!

Op stage gaat het trouwens ook allemaal goed hoor, nog erg druk bezig met mijn verslagen, want ja daar heb ik in het weekend natuurlijk helemaal geen tijd voor.. Maar daar zal ik jullie niet mee lastig vallen, mijn verhaaltje is al weer veel te lang geworden..

Tot de volgende keer, misschien wel in Thailand, Vietnam of Cambodja!!!