Bedbug alert!!

Daar zijn we weer.. Na een busrit van ongeveer 5 uurtje vanuit Phong Na waren we aangekomen in Hue. We werden super vriendelijk ontvangen door de eigenaar van onze homestay en nodigde ons uit voor een gratis lunch met de andere backpackers die daar verbleven. Gratis eten?! Als backpacker zijnde zeg je daar natuurlijk geen nee tegen! Tijdens de lunch hebben we leuke mensen ontmoet en gepraat over verschillende ervaringen. Dan krijg je toch net ff de tips die je op internet niet kan vinden. Tijdens de lunch viel me een ding op en kreeg ik het niet uit m'n hoofd gezet, een meisje had een BEDBUG spoor bij der nek. Mijn gedachtes waren vooral, hoe komt ze daar aan, had ze die al, heeft ze die hier opgelopen, heeft ze de beestjes nog in der tas, liggen haar spullen naast die van mij, help ik wil geen bedbugs! Als iemand de sporen van bedbugs herkent ben ik het wel (lees bedbug ervaring in greece, was leuk he mirte en Juul?;) ) maar goed ik ben Charlotte niet als ik natuurlijk niet vraag hoe ze er aan is gekomen. Ik pakte het subtiel aan, tenminste probeerde ik, voor ik het wist floepte de vraag hoe kom je aan die bultjes bij je nek, haha. Niemand in mijn ogen daar wist wat bedbugs waren en onschuldig zei ze dat ze dacht dat ze veel gestoken was door muggen, maar ik wist het 100% zeker, dat waren geen beten van muggen, het moesten bedbugs zijn geweest, dus ik ging door met mijn onderzoek en vroeg de andere mensen die er al verbleven hadden of ze last hadden gehad van beestjes. Zo vertelde een Nederlands meisje dat ze inderdaad heel veel last had gehad van beestjes en er eentje kapot heeft geknepen en uiteindelijk bloed op der vingers van had. PANIEK Evi help, ze hebben bedbugs, we moeten hier weg! Thank god dat we nog niet hadden ingecheckt en onze backpacks nog niet hadden open gemaakt en nog niet in de buurt van de kamer hadden gezet!! We probeerde 100 redenen te bedenken om te vertellen waarom we weg gingen, want de vrouw was zooo lief. We voelde ons zo schuldig, maar ik doe alles om geen bedbugs te krijgen. Dus na een tijdje heb ik alle moed bij elkaar geraapt en haar eerlijk verteld waarom we ergens anders gaan slapen. Het mooiste van alles was, ze gaf ons nog groot gelijk ook. Wat een arme vrouw, het is erg sneu, want ze probeert iedereen heel erg te helpen en ze hebben waarschijnlijk geen idee hoe of geen geld om er vanaf te komen. Maar goed daar stonden we dan op straat, opzoek naar een nieuw hostel! Gelukkig is dat hier helemaal geen probleem aangezien iedereen op straat je aanspreekt en een kamer voor je heeft, maar we besloten dat we naar en bekender hostel zouden gaan dat we zeker waren dat er geen bedbugs zijn. Zo doe ik vanaf nu weer een kleine inspectie voordat ik m'n spullen op bed leg (mirte ik mis je voor de inspecties haha!)

Anyways de bedbugs, we hebben onze spullen die open lagen allemaal naar de wasserette gebracht, kost hier geen drol en konden het de zelfde dag nog ophalen! I love Asia! Maar tot daar onze bedbugs, het enige wat we kunnen hopen is dat we ze niet meer tegen komen..

De dag erna begon onze grote scooter avontuur! Met de scooter van Hue naar Hoi An met als highlight de hai van pass. We hebben al heel wat mensen gezien met verband, brandplekken en veel gehoord over scooter ongelukken. Iets wat niet op onze to do list stond, dus veiligheid voorop! We zijn op vakantie dus we hebben geen haast. Daar gingen we dan, beide onze eigen scooter met een map, jawel kaartlezen ging al iets gemakkelijker en al gingen we fout dan gingen we toch nog goed, snapje? Precies! Fout heeft namelijk ook heel erg z'n voordelen hier, dan kom je juist op de mooiste plekjes terecht, ergens waar alleen de domme/verdwaalde toeristen komen, wat de locals vaak geweldig vinden. Ze roepen naar je, springen, zwaaien en willen high fives, wat soms op een off road ingewikkeld is. Hoe verder we reden, hoe slechter het weer werd, ja jongens ook in Azië kan het regenen. Dus onze poncho's uit de tas en door. Zo reden we tussen de bergen en zagen we... Helemaal niks!! Het was erg mistig en uit het niets stonden er opeens koeien voor ons neus, op de snelweg in de bergen. Jawel ook dat is weer een ervaring. Je vraagt je soms af wat koeien daar in vredesnaam doen, het is niet dat er eentje is nee je komt echt kuddes tegen, op verschillende plekken. Afgewisseld met berggeiten, leuke beestjes trouwens, springen van steen naar steen alsof het de makkelijkste zaak ter wereld is. Maar goed waar waren we, ja de hai van pass, daar hebben we dus niet zoveel gezien. In Da Nang gingen we opzoek naar een tentje om wat te eten. Hier deden we minstens twee uur over, ja twee hele uren!! Elk tentje die we vonden serveerde alleen koffie of softdrinks, maar geen enkel tentje verkocht wat te eten. Gat op de markt mensen! Rond een uurtje of 7 kwamen we eindelijk aan bij een andere homestay, we besloten dat we niet wilde opgeven voor een homestay, dus poging twee! Ze vertelde ons in het begin dat we een andere kamer zouden krijgen dan we geboekt hadden, we snapte niet helemaal hoe of wat en wisten ook niet of dit positief of negatief moest zijn. Toen ze de deur voor ons open deed konden we onze ogen niet geloven. Wat een luxe! Het leek wel een 5 sterren hotel, na al die tijd in stapelbedden hebben gelegen kregen we nu gewoon allebei onze eigen TWEEpersoonsbed, tv, gratis koffie en een geweldig mooie en warme douche! Wauw begrijp me niet verkeerd hoor, ik had maar al te graag met Evi lepeltje lepeltje willen liggen in een tweepersoonsbed die we origineel hadden geboekt, maar mijn eigen tweepersoonsbed was toch wel even een heerlijke luxe! Na onze check in zijn we Hoi An by night gaan verkennen. Op de fiets naar de stad, wat ook al weer 7 maanden geleden is, maar we waren het nog niet verleerd. Wat is Hoi An schattig! Door heel Hoi An hangen er van die schattige lampionnen, wat een hele leuke sfeer gaf, ik hield ervan. Savonds mogen er geen scooters door de stad rijden, wat ideaal is. Hoi An is erg toeristisch, maar wel mijn favoriet tot nu toe! Overdag is het te warm om in het stadje te lopen, dus lagen we voornamelijk aan het zwembad of bij het strand te chillen. Een middag hebben we een mini kookcursus gedaan bij ons hostel. Ze namen ons eerst mee naar een local market en kregen van die mooie hoedjes die we moesten opzetten. We werden erg aangestaard door de locals daar, het is namelijk niet echt een plekje waar toeristen komen, wat juist ook wel weer leuk was. We kregen van alles uitgelegd, zo gaf ze Evi een mini champignon en vroeg Evi of ze hem kon opeten, al half in der mond gestopt was er paniek! Die champignons zijn er niet om op te eten, maar die zijn er voor de sier, snapje? Ja wij vonden het ook erg logisch, maar het zal wel, we hebben het champignonnetje netjes vastgehouden en mee naar huis genomen, waar we hem vervolgens hebben weggegooid. Tijdens de kookles hebben we heerlijk wat lekkere Vietnamese gerechten gemaakt en hebben we genoten van het eten! Het is zo nu en dan nog steeds een beetje een struggle om rijst of noodles met stokjes te eten, maar we worden er beter in...

Helaas moesten we Hoi An weer verlaten en zette we onze trip door naar Mui Ne. Om hier te komen hebben we de nachttrein van 16 uur lang gepakt. Bij verkoop van het kaartje werd ons verteld dat het 14 uur zou duren, maar tussendoor werd er besloten dat we wat langer dan normaal stil moesten staan bij ongeveer elke halte die er was en kwamen we dus 2 uur later aan dan geplant. Gewoon omdat het kan. Je kunt je wel begrijpen 16 uur in een trein vliegt voorbij, not! Op het einde was ik er zo klaar mee dat ik maar liedjes begon te zingen, geloof me daar werd niemand blij van, haha.

Na de 16 urige treinrit zijn we in een taxi gestapt die zo sloom reed dat een schildpad nog sneller was. Oke dat is niet waar, maar mijn god wat reed die sloom. Na vele irritaties zijn we halverwege gewisseld van taxi die de turbo er wel in had zitten, heerlijk! Daar waren we dan, bij ons 5 sterren hotel, of nouja dat hadden we gewild. Dit keer sliepen we in een .... TENT! Jawel jawel, het hoort er allemaal bij en was een hele ervaring op zich. Vooral erg warm, maar we hebben het overleefd. In Mui Ne hebben we een dag om 5 uur sochtends een tour gedaan, ja het was even pijnlijk om uit bed te komen, maar het was het waard. We zijn per jeep naar de witte zandduinen, rode zandduinen en naar een vissersdorpje geweest. Officieel zouden we de sunrise moeten zien bij de witte zandduinen, maar de zon had zich bedacht en liet zichzelf pas bij de rode zandduinen zien. Het hoort erbij, Asia life! Verder hebben we vooral op het strand gelegen of bij het zwembad. Het motto in Mui Ne is overigens, je bent pas in Mui Ne geweest als je verbrand bent. Nou Evi en ik mogen dan vol trots zeggen dat we in Mui Ne zijn geweest hoor... Ondertussen zitten we nu, terwijl ik dit schrijf in de bus richting Ho Chi Minh City, onze laatste stop in Vietnam alweer! Vanuit daar gaan we door naar Cambodja! Ongelofelijk hoe snel de tijd wel niet voorbij vliegt, maar gelukkig hebben we nog 5 weken!

Het is me weer een lang verhaaltje geworden, maar hopelijk hoeven we het woordje bedbugs de volgende keer niet meer te bespreken..

Heel veel liefs vanuit een bus in Vietnam!